Het regeerakkoord leest als een snelweg voor meer bestuurlijke complexiteit.

In tegenstelling tot wat ze beweerd te willen doen, een slankere en efficiëntere overheid, wordt overal complexiteit toegevoegd door de regio’s in alles en nog wat te betrekken. Dit akkoord maakt het Belgische politieke bestel nog wat meer obees.

Met een Vlaams-nationalist aan het hoofd hoeft het niet te verwonderen dat de federale regering meer en meer gedwongen wordt rekening te houden met de regionale regeringkes. Als opstapje naar nog meer communautaire waanzin?

Is meer complexiteit prioritair?

Je wilt flink besparen op de sociale zekerheid… en je begint je regeerprogramma met een hoofdstuk ‘Institutioneel’. Voorwaar een rare kronkel, die echter duidelijk maakt dat BDZ blijft denken als een N-VA’er en niet als de premier van België.

Hervormingsfederalisme is het nieuwe buzzword. Hij bereidt de federale regering voor om een asymmetrisch beleid te kunnen voeren, i.e. eventueel een ander beleid voor zijn ‘sterregio’ dan voor de in zijn perceptie andere flopregios.

Een nieuwe werkgroep (extra kosten!) onder zijn leiding moet een nieuwe staatshervorming uittekenen. Dit zal allicht niet tot meer België leiden, zoals een meerderheid van de burgers wil, maar wel tot nog minder België met extra postjes en versnippering tot gevolg.

Verder staat het akkoord bol van de ‘in samenspraak met de gewesten’, ‘in overeenstemming met de regio’s’ of ‘samen met de deelstaten’. Het woordje regio’s (deelstaten, gewesten) is trouwens het meest voorkomende begrip in dit akkoord. De federale regering wordt gegijzeld door de deelregeringen, zeker op het vlak van gezondheidszorg en arbeidsmarktbeleid!

Meer complexiteit en ‘joint decision traps’ dus terwijl BDZ in zijn voorwoord schrijft dat hij ‘het politiek bestel wil versoberen en de overheidsefficiëntie verhogen’. Begrijpe wie begrijpen kan.

Dit alles betekent uiteraard extra postjes, meer deelnemers aan federale vergaderingen, extra obesitas. Heeft men met deze extra kosten rekening gehouden? En hoe valt zoiets te rijmen met de besparingsijver in de uitkeringen van de sociaal zwakkeren?

Akkoord vol onbestuurbaarheidsvallen.

Wanneer de federale regering in overleg gaat met de sociale partners, staat er meestal vermeld dat ingeval van blijvende onenigheid, de regering het laatste woord heeft. Terecht want nodig voor een efficiënt bestuur.

Maar zoiets vind je nergens terug voor het overleg met de deelregeringen. Dat betekent dus eindeloos gepalaver opportuniteiten. Of onbestuurbaarheidsvallen zoals ik het noem, met tijdverlies en geldverspilling tot gevolg. Nu zal dat nog wel meevallen omdat dezelfde partijen aan zet zijn in de meeste regeringskes die ons land arm is. Maar wat als dat morgen niet meer het geval is? Dan gaan de poppetjes weer aan het dansen en staan de Demirkes weer op om zaken tegen te werken!

En dan zal de partij die deze onbestuurbaarheidsvallen invoert weer kunnen zeggen dat het land onbestuurbaar is en tot actie willen overgaan….. Zo doorzichtig en pervers!

Soms droom ik ervan dat er terug een aantal visionaire leiders opstaan die zeggen, ‘kinderen stop dit spelletje’. We maken terug één kleine regering voor dit mini landje die het beleid voor iedereen uitstippelt en de provinciegouverneurs toestaat om lokale accenten toe te passen waar nodig. Zoiets zou in ieder geval veel goedkoper, beter en efficiënter zijn voor IEDEREEN!!!!

Inconsistent beleid.

De staat willen ontvetten en tegelijkertijd nieuwe boter toevoegen lijkt me geen voorbeeld van goed beleid. Is inconsistent en weinig zinvol. En vooral is lachen in het gezicht van de vele mensen die moeten inleveren!

Zo wil de regering de 6 Brusselse politiezones laten samensmelten tot 1 zone. De redenering is dat ‘het veiligheidsbeleid in Brussel te versnipperd is’ en daardoor niet efficiënt.

Mijns inzien, een terechte redenering.

Maar waarom deze redenering dan niet verder doortrekken naar bijvoorbeeld het aantal klimaatministers dat we hebben? Op de 3 beheersmaatschappijen voor die ene kleine Brusselse ring? Op het gezondheidsbeleid waar er 9 ministerkes zijn? Enz.

Een perverse strategie.

Met dit akkoord zaait BDZ de zaadjes voor zijn snood confederalisme. Vermoed dat dit akkoord inderdaad deel uitmaakt van een uitgekiende strategie.

• Stap1. Eerst de inkomsten van België verminderen om aldus een begrotingsput te creëren (Regering Michel 1, starve the Belgian beast).

• Stap2. Nu met Arizona, de onbestuurbaarheid van het land verder opblazen door de regio’s meer en meer inspraak te geven in het federaal beleid, het in stap 1 gecreëerde begrotingsgat vullen door sociale afbraak en transfer van een groot stuk van de financiële hulp aan de sociaal zwakkeren van het federale niveau (werkloosheidsuitkeringen) naar de regio’s (leeflonen). Vooral Wallonië dreigt hierdoor in financiële ademnood te geraken. (Starve the Walloon beast). Vandaar dat BDZ in Vlaanderen toetert dat “de verlaging van werkloosheidsuitkeringen tot twee jaar een staatshervorming op zich is”.

• Stap 3. En dan in een volgende regering als de Walen aan de bedelstaf hangen zijn confederale droom (en nachtmerrie voor velen anderen) door drukken.

Een machiavellistische instrumentalisering van sociale afbraak!!!!!

Begrijp echt niet dat al die andere partijen laten betijen!

Wat als….

Hopelijk blijft deze nachtmerrie een fictie, maar stel dat BDZ zijn droom waarmaakt en keizer van het volksrusthuis Vlaanderen wordt. Ik spreek van een rusthuis omdat volgens De Standaard ‘vandaag 57 procent van de gepensioneerden in Vlaanderen leeft, tegenover bijna 29 procent in Wallonië en iets minder dan 9 procent in Brussel. De rest woont in het buitenland.’ En het aantal 67plussers blijft maar toenemen in onze sterregio.

Vandaar mijn vraag aan de keizer: met deze cijfers voor ogen hoe ga je dan je 80% werkzaamheidsgraad fetisj kunnen waarmaken om onze sociale zekerheid, zorg en pensioen te blijven betalen? Door ons te verplichten tot 100 jaar te werken? Door immigratie? Weet je visionaire leiders denken aan het algemeen welzijn van al hun onderdanen op lange termijn en weten dat het voor solidariteit beter is je basis te verruimen en zeker niet in te krimpen!

Maar ja, visionaire leiders zijn al in jaren niet meer te bespeuren in ons landje. Besparen op sociale uitkeringen en met geld smijten voor communautaire symboliek kun je toch moeilijk visionair noemen! Trouwens dit is ook het beste bewijs dat voor de meeste politici hun dogma’s belangrijker zijn dan het welzijn van ALLE burgers!

Naast een taks shift van belastingen op arbeid naar belastingen op ALLE inkomsten hebben we ook een institutionele shift nodig van ‘tweedracht maakt postjes’ terug naar ‘eendracht maakt macht’!